සරසවි සළෙලුන්

සරසවි සළෙලිඳු ගිහි බණ දෙසනට පෙරමං පැමිණෙනවා
දොරමඩලට බට වරම් ලදින් සුදු හුණු මුව ගල්වනවා
තරුපති පිරෙනා කලට සබේ පදමට රැස් විදහනවා
පුරුසඟ තවනට යහ ගුණ දිය කර ලියවැල් දෝවනවා

රුක්දෙයියෝ

තතනන අයුරු ඉගිළීමට විරල රුක
දැක මං පවුරු සිඳ ආවෙය දිරි ලඳක
එදිරිව පාන්නට හඬ උගුළනවාට
ඕ අද චූදිතය මුනිවත නොරැක්කට

පෙර මස දිනෙක කඩො'ලැත් බල රකින සඳ
යුධ බට මෙ'ලිය දෙවනත් කර දුදන මැද
පිණකට උපන් වැසියෙකි ඈ මෙදෙස ලද
දුදනට උල් වැනිය ඇස වට කිපෙන මද

දිදුලනා සඳ තුටින් නික්මිණ

මතක මංසල වසා දමමින
වියෝ ගින්දර නිවා දමමින
යශෝරාවය දියත නගමින
දිදුලනා සඳ තුටින් නික්මිණ

එදා හුන් සැම දෑත සවිකර
මෙදා උන් සැම නිදයි අපතර
සදා උන් අප ගොසින් අතහැර
එදා මෙන් ගම වේ ද විසිතුර

නෑසියන් ඇත එකතු වී අද
දුර ගමන් ගිය කලට පිය සඳ
සයුරු පැන දැක ගන්න සොඳුරද
පිය මනින්නට වේ ය වෙර බැඳ

බෝ කතුන් බෝසත් වෙසින් නිති
මං සදා මං මුලා වූ ගති
පාදවා පෙර මං යැවූ වෙති
කර සදා දීපයක් අරුමැති

සත්‍යයේ පන්හිඳ

නිදි වැරූ පන්හිඳට නැත කිසිත් විඩාවක්
එනමුදුව හිමි කරන නොවිමසූ කෙළවරක්
ඇත උනුන් හට කැපෙන පද ගෙත්තමින් බියක්
නිහඬව ම වියැකේ ද යුක්තිබර පන්හිඳක්

ගිගුම් දේ වා තලෙහි පියසැරූ භස්මයන්
ගැඹුරු තැන් වල සැඟව යයි නොකි-කතාවන්
පොලු මුගුරු ගෙන තැලූ සඳුන් දර වගාවන්
වියැකුනෙ ද ඒ සුවඳ දවපු හැම වාරයන්

රට කරනවුන් රුපුන් වී එතිය ආරුඪෙන්
චාරයක් නැති කලට බැට කමින පන්හිඳෙන්
යුධ වදින දැසි දසන් වැකි ගොතයි සීරුවෙන්
තුඩු සිඳා බොන කලට පන්හිඳේ සාරයෙන්

නික්ම යාම

ගතින් නොබිඳුනු සිතේ පබැඳුම
හදේ නොනැසෙන පහන් සිල නුඹ
එළිය කර ලොව තනිව යන මග
ඉකි නොබිඳ පෙර මගට එමි මම

සඟව ගත් ළය රහස කිමවෙද
න'සමි දැවුන ද නොම කියූවද
නොයෙන මං යා යුතු ද නික්මව
මගක් පිය මැන මග ද හෙළි කර

නෙතක් නව හද ගනී පිළිසිඳ
නව දියෙහි බට අසිරියෙන් නුඹ
දකිම් සෙවණැලි සෙවණ වූ මෙන
පෙරට සෙවණක් සදන වග මග

ඇසක් සතු බව පසක් කරනට
අණක් දුන් සැම දොසක් හැරුමට
යසෝනාමය අගය කෙරුමට
යළි නොඑන්නෙ ද ශිල්ප දැකුමට

පිය මනින්නට ඔවා දුන් කල
නුදුටු දොරගුළු හැර බලන්නට
දෑත අබියස තබා යන රුව
කැඳව සිහි කියවනෙමි ලොව නව